Ik heb me altijd voorgenomen om na mijn pensionering de gordijnen dicht te doen, in een stoel te zakken, en me gestaag door een berg boeken, bonbons en wijn heen te werken. Afgelopen met al dat gezeur over bewegen, gezond eten en matig drinken. O, en een sigaretje erbij.
Tot die tijd heb ik het idee dat ik enigszins in conditie moet zijn en blijven. Maar ik hink daarbij op twee gedachten. Gezond is goed, zolang het maar niet ten koste van het genieten gaat. Ik raak direct geïrriteerd door zuurpruimen die mij m’n plezier willen ontnemen. Zo lees ik in het boekje Slow, slank & fit van Wim Köhler en Cinta de Bats de volgende, buitengewoon behulpzame tip: ‘Drink geen alcohol voor het eten. Een aperitiefje vergroot de eetlust. Wie binnen een uur na een alcoholisch drankje aan tafel gaat, eet meer. (…) Een aperitiefje zorgt voor dubbele extra calorie-inname: eerst de alcohol, dan de grotere maaltijd.’ O nee toch! Dubbele extra calorie-inname! Het is al een gevleugeld woord geworden in ons huishouden. ‘Pas op schat, dúbbele éxtra calorie-inname!’ Het spijt me voor de auteurs. Het zijn vast aardige mensen en ze hebben ongetwijfeld gelijk. Maar een stel dat onder andere schrijft helemaal geen kaas meer te eten om toch vooral maar dun en übergezond te blijven, kan ik gewoonweg niet serieus nemen.
Veel inspirerender om te lezen is Bleak House van Charles Dickens. Een van de personages, de geheimzinnige Tulkinghorn, is een liefhebber van oude port, waarvoor hij afdaalt in de echoing regions onder zijn enorme huis. ‘He comes gravely back, encircled by an earthly atmosphere, and carrying a bottle from which he pours a radiant nectar, two score and ten years old, that blushes in the glass to find itself so famous, and fills the whole room with the fragrance of southern grapes.’
Dickens maakt het zijn lezers hier een tikje lastig. Tulkinghorn is een onaangenaam personage, maar je wilt je toch wel graag even met hem identificeren als hij zulke mooie wijn drinkt… Tulkinghorn is echter een solodrinker; die kelder vol peperdure port is een van zijn vele geheimen. En om te zorgen dat dat zo blijft, heeft hij dubbele extra voorzorgsmaatregelen genomen: ‘He takes a small key from his pocket, unlocks a drawer in which there is another key, which unlocks a chest in which there is another key, and so comes to the cellar-key (…).’
Hierdoor aangespoord is er niets leukers dan de eigen kelder in te duiken en te zoeken naar een radiant nectar, en boven te komen met een Dönnhoff Norheimer Dellchen, Riesling Spätlese 2004 uit de Nahe. Dat ruikt naar calorieën en ja, het feest begint met een neus vol zoetigheid: rijpe geuren van meloen, perzik en honing. Even later komen ook mineralen tevoorschijn. De smaak gaat eveneens zoet en barstensvol rijpheid van start, maar wordt bij de volgende slok opeens frisser. De zuren banen zich een weg naar voren, brengen sinaasappel en citroen mee. Je vangt een glimp op van koele, strakke mineralen, maar net als je denkt dat je ze te pakken hebt, wordt de wijn romig en zacht. Een echte sensatie bij een doodgewoon varkenslapje, op een doordeweekse dag. Dubbelextrafantastisch. Wie heeft daar nou geen vetrolletje voor over?
(2008)