Ik dacht eigenlijk dat mijn grote liefdes op wijngebied wel zo’n beetje uitgekristalliseerd waren. Sherry, Riesling, champagne, Pinot Noir/Spätburgunder, Barolo: dat is de kern waarom mijn aanbidding draait. Heel wijnpolitiek correct allemaal, niets om je voor te schamen. Maar tot mijn eigen verrassing heeft zich de afgelopen jaren langzaam een ander wijntype in mijn kelder genesteld. Het gaat om witte wijn die niet zozeer door fruit, maar vooral door neutralere, brede aroma’s en smaken en door lagere zuren gekenmerkt wordt – type Italiaans wit, zeg maar, al betreft het zeker niet uitsluitend Italiaans. Het is wijn die eerder interessant is door zijn structuur en mondgevoel dan door een heleboel fris-fruitige smaaknuances. Wijn die ik geneigd was af te doen als saai, maar die dat helemaal niet blijkt te zijn. Een mooi voorbeeld ervan vind ik de Vigneto du Lot Soave Classico 2010 van Inama.
Op een bepaalde manier doet dit wijntype mij denken aan een muziekstuk van Bach, bekend als Air on G String (BWV1068: II Air). Een heel bekende melodie, die je misschien al zo vaak gehoord hebt, dat er weinig opwindends meer aan te ontdekken lijkt. Veel uitvoeringen ervan zijn bovendien nogal romantisch en gelikt. De uitvoering van Ton Koopman daarentegen brengt je naar het puntje van je stoel. Hij weet de kern van deze begrafenishit te raken: een eenzaam stuk muziek, dat associaties oproept met intense treurigheid en vermoeidheid (zoals die je kan overvallen nadat een geliefd persoon is overleden). Er zit een soort hapering in, bijna een moeizaamheid, die het geheel een bijzondere intensiteit meegeeft. Niet iedere luisteraar is het daarmee eens; er zijn er die deze uitvoering wat hakkelig vinden. Maar voor mij is dit hetzelfde soort spanning dat ik in sommige van mijn nieuwe wijnliefdes vind: ogenschijnlijk bescheiden, maar voortkomend uit vakmanschap en daardoor juist vol uitdrukkingskracht. De spanning zit ’m in wat er niet is, in wat er weggelaten wordt, in de pauzes. Als u begrijpt wat ik bedoel.
Het is natuurlijk niet zo dat mijn liefde voor al die andere verrukkelijke (en ook niet altijd even toegankelijke) wijnen nu minder wordt: mijn wijnhart is gelukkig groot en in de kelder is nog volop plek. Maar het is altijd leuk een nieuwe liefde te hebben; zeker als die min of meer ongemerkt je hart insluipt. Deze minder uitbundige wijnen – vaak van biologische of biodynamische herkomst en gevinifieerd met zo min mogelijk ingrepen en toevoegingen – zijn bovendien heel flexibele partners voor aan tafel, wat in het dagelijks leven erg handig is, en zijn op hun eigen, onderkoelde manier juist ook spannend. Dat ze zich wat minder makkelijk leren kennen, wil niet zeggen dat er niets te halen valt.
(2015)