Barbara Pym is behoorlijk onbekend in Nederland, maar natuurlijk zijn er wel altijd kenners geweest die haar werk wisten te waarderen. Pieter Steinz bijvoorbeeld, die in een recensie uit 2007 van een werk van Jonathan Coe schreef dat hij zich tot een ‘fijnschilder in de stijl van Anita Brookner en Barbara Pym’ had ontpopt. En ‘fijnschilder’ is inderdaad een mooi woord voor de boeken van Pym.
In 2011 klaagt Tim Parks in een artikel in NRC dat de taal van de internationale literatuur is veranderd in een soort esperanto, voor iedereen begrijpelijk, maar wel een eenheidsworst: ‘Bovendien wordt alles waarvoor specifieke culturele kennis nodig is om begrepen te worden, vermeden of weggeleid van het zwaartepunt van het boek. Dat sprankje sociale inzicht dat de taal van Jane Austen of Barbara Pym zo verlevendigt, of in Italië die van Alberto Moravia of Natalia Ginzburg, is verdwenen.’
Twee mooie complimenten voor Pyms werk, dat zich soms op de vierkante centimeter voltrekt, voor de goede verstaander.