Barbara Pym blijft me boeien. Het derde boek dat ik van haar vertaalde, Nog net geen engelen, is onlangs (januari 2024) verschenen bij Uitgeverij Van Maaskant Haun. Opnieuw een roman met scherpe kantjes, maar ook een lekker boek voor moeilijke tijden, met mooie observaties als deze, naar aanleiding van een forse ruzie tussen twee oude vriendinnen: ‘Het gebeurt maar zelden dat we onze vrienden eens heel grondig de waarheid kunnen zeggen; sommige mensen krijgen die kans nooit en misschien is dat wel een gemis in hun leven: ze weten niet hoe heerlijk het is om in het wilde weg beledigingen en lang opgekropte wrok naar het hoofd van een dierbare vriendin te slingeren.’
Ook een fijne observatie is de volgende, naar aanleiding van de ene vrouw die naar de andere luistert terwijl die over haar linguïstische onderzoek vertelt: ‘Vrouwen zijn eraan gewend om met die geforceerde uitdrukking [van belangstelling] op hun gezicht naar mannen te luisteren, en mevrouw Foresight was zo vrouwelijk dat ze het een beetje oneerlijk vond dat ze al die concentratie op moest brengen voor een gesprek met iemand van haar eigen sekse. Het leek in zekere zin zonde van de moeite.’
Op de website van boekhandel Athenaeum staat een kort artikel dat ik schreef over de beginzin van Nog net geen engelen, met een inkijkje in het puzzelproces dat vertalen heet.