Afgelopen zaterdag zat ik naar een aflevering van Wallander te kijken. Een onhandige Zweedse rechercheur die worstelt met zijn werk en zijn privéleven. Gescheiden natuurlijk, en amper in staat voor zichzelf te zorgen, laat staan voor een ander. Zo’n man die weliswaar een uitstekende politieman is, maar verder aan elkaar hangt van de onhandigheden. Hij slaapt in een stoel. Zijn huis is kaal, zijn keuken vrijwel leeg, zijn koelkast ook. Wijn? Daarmee spoelt hij zijn pillen weg.
Het deed me denken aan wat een vriendin me ooit vertelde over een net gescheiden vriend: die opende ’s avonds een blikje, deed de inhoud in een steelpannetje en zette dat op de verwarming, in de hoop dat het een smakelijke maaltijd werd. Zij vond het vertederend. Mij maakte het kwaad. Wat voor een idioot ben je als je niet eens een blikje bonen op kunt warmen? Zo iemand vertikt het gewoon fatsoenlijk voor zichzelf te zorgen.
Dat onvermogen om het een beetje leuk te maken voor jezelf, om te zorgen dat je lekker eet en er een decent glas wijn bij drinkt, dat vind ik oprecht treurig. Ik heb in de loop van mijn leven ervaren dat van wijn en eten een echte troost kan uitgaan, ook en misschien wel juist in tijden van narigheid, eenzaamheid, ziekte en dood. En dan heb ik het natuurlijk niet over het blije eet- en wijngebeuren dat ons uit de glossy’s tegemoet straalt. Nee, het gaat juist om de dagelijkse kost. Eten moet je toch, en het kan een steun zijn als dat eten eenvoudig maar goed is, en als je daar een dito wijn (of natuurlijk een Margaux) bij drinkt.
Hier dan een praktische handreiking voor de treurige mens m/v. Er is een wijn die ongelooflijk opwekkend is en die je precies die schop onder je reet geeft die je nodig hebt om er ook even iets lekkers bij te maken. Je kunt hem voor en tijdens het eten drinken en hij zit in een ook voor de eenling behapbaar flesje van 500 ml. Die wonderwijn is de Fino Eléctrico van Toro Albalá (te koop bij De Gouden Ton). Hij komt niet uit Jerez, maar uit de DO Montilla-Moriles, en is niet van palomino fino, maar van pedro ximénez gemaakt. De rijping is wel verlopen zoals bij een fino: onder flor dus. Het is een wijn om totaal verslingerd aan te raken: zilt, notig, complex, verfijnd en droog, maar dankzij de px gevulder dan je van fino gewend bent en net even sappiger. Hak en bak een uitje met knoflook, trek een blik linzen open, gooi het erbij, roer er wat peper, zout, olijfolie en citroensap door en schuif dit naar binnen, met dat glas Fino Eléctrico erbij. Dan heb je een feestmaal en ben je misschien nog altijd een treurig mens, maar dan toch wél een genietend treurig mens.
(2012)